De winterjassen

Ik vertelde u er al een paar keer over... de winterjassen.

Eerlijk gezegd was het een hele klus : het doorstikken van de voering, een mouw die niet mooi paste-gelukkig nog net genoeg stof om een nieuwe te tekenen en maken, ...

En eens je moet beginnen aanpassen en corrigeren ... dan is het plezier van het maken wel even zoek.

Maar als je dan het afgewerkte exemplaar kan overhandigen aan een popelend nichtje dan maakt dat veel goed! "Mag ik nu echt morgen met mijn nieuwe jas naar school tante Liesbeth?" Ze had hem eerder al mogen passen maar toen mocht ze hem nog niet houden omdat de mouwen nog veranderd moesten worden. Het kind kon het bijna niet geloven dat de jas nu écht helemaal klaar was.

En toen ging Anouk met veel enthousiasme op de foto. Catho werd erbij geroepen en er ontstond zelfs een spontaan moment van grote zusterliefde: een innige omhelzing.

Daar doe je het toch voor hè ! Al dat gefoeter en geprul is dan op slag vergeten.

En ik ben zeker dat jan en alleman in de omgeving van Westrode nu weet dat tante Liesbeth die jas gemaakt heeft ...