Doopsuikermandjes

Een streepje zon, dat hebben we ondertussen al gehad en daar heb ik dan ook van geprofiteerd om foto's te nemen van de doopsuiker. Het was alleen nog even zoeken naar een momentje tijd en inspiratie om aan dit berichtje te vinden. Ik doe dezer dagen niet veel meer dan eten geven, af en toe zelf ook nog eens aan tafel proberen te geraken en ook nog wat aandacht proberen te geven aan Lena en Mirte.

De doopsuiker dus :

Ik baseerde me op de stoffen mandjes van Vlijtig, die we vorig jaar op het Leuvens Stiksel al een keertje maakten, maar ik pastte de maten aan :

Dit is waarschijnlijk het favoriete mandje van Lena en Mirte, want het is een maxi-versie en het staat op de kast om u à volonté van suikerbonen te bedienen (dat is niet waar natuurlijk :-) ) Ze vinden het geweldig om tussendoor een suikerboontje te mogen nemen.

Als suikerbonenmandjes maakte ik minimandjes. Mijn bedoeling was om verschillende stofjes te combineren tot een bonte mix van kleurtjes, want kleur daar houden wij hier van.

En dan tenslotte, als finishing touch: de geflockte naam. Ik sprak al eerder over mijn door zwangerschapshormonen gedreven grootheidswaan(zin). Doe daar nog een gekke creavriendin bij die je deze keer nog een duwtje in de rug geeft en dan word je zo zot om de naam - tig keer te flocken op alle mandjes. Waarom? Gewoon omdat dat het mooiste was, is dat geen goede reden? Als je al zoveel moeite gedaan hebt om zoveel mandjes te maken wil je die mandjes toch niet om zeep helpen met een naam die niet mooi tot zijn recht komt?
Hierbij wil ik Tinne nogmaals bedanken voor de hulp met de letters : zij maakte van een saaie bijscholing een nuttige dag door tijdens de voordrachten lettertjes te tekenen en te knippen. :-)

Voor de kindjes voorzien we een snoepzakje met een vogelfluitje eraan. Een kleine knipoog naar mijn logo en naar de maand waarin ze geboren zou worden ...